Schandalige pesters (column 19-12-12)

Tranen biggelen over de wangen, maar niets kan het huilen stoppen. Vanbinnen voelt het allemaal zo verdrietig en eenzaam. Er is niemand die kan helpen. Niemand die het gevoel echt begrijpt. Niemand die het kan laten stoppen.

Dit gaat er door hoofden van mensen die worden gepest. Mensen die zo getreiterd worden, dat ze geen andere uitweg zien dan zelfmoord. We lezen het in de kranten, we horen het om ons heen en we zien het soms zelfs gebeuren. Het is niet iets nieuws, maar het lijkt wel steeds meer voor te komen. En soms kun je iemand zo ver krijgen dat ze echt geen andere uitweg meer zien. Praten met de ouders lost niets op. De school en de leraren doen er niets aan. Na schooltijd gaat het gewoon verder door gemene berichtjes op Facebook, Twitter of andere social media websites.

Vorige week stond ik op de trein te wachten, toen er werd omgeroepen dat er door een aanrijding met een persoon geen treinverkeer mogelijk was. Eerst baalde ik dat ik dan te laat op school zou komen. Later hoorde ik dat het een vijftienjarig meisje was die niet langer een uitweg zag en waarschijnlijk door het pesten zelfmoord pleegde, toen voelde ik mij kwaad. Wie drijft iemand zo ver dat zelfmoord de enige uitweg lijkt?

Ik vraag mij af hoe de pesters zich voelen. Je drijft iemand zo ver dat het de enige uitweg lijkt. Ik ben gelukkig nooit gepest, maar kan het mij wel voorstellen. Heeft niet iedereen een dag waarop alles zinloos lijkt? Moet je je voorstellen dat je dat dag in dag uit voelt. En het pesten stopt niet. Iemand is volgens hen ‘anders’ of misschien heel stil en onzeker. Een makkelijk en gewillig slachtoffer? Ik vind het schandalig. Ik vind het ronduit verschrikkelijk dat het gebeurt, maar vraag mij tegelijkertijd af wat je er tegen kunt doen.

Je hoeft niet met iedereen vrienden te worden, maar een zeker gevoel van respect is wel op zijn plaats. Dat stille meisje of jongen is ook maar een mens met gevoelens. Voor de mensen die gepest worden, geef nooit op. Er zijn altijd mensen die wel weten wie je bent en die wel voor je op durven komen. Durf te zoeken. Durf je eigen weg in te slaan en laat die pesters voor wie ze zijn. Wedden dat je later veel succesvoller bent dan zij? Dat is toch een leuk vooruitzicht!

Creatieve geest

Ik ben normaal gesproken niet zo'n creatieveling. Ja, met woorden misschien wel, maar niet met pen, papier en tekeningetjes. Nu ben ik al een poosje he-le-maal verslaafd aan www.pinterest.com (Maaike Schaap om mij toe te voegen!) en daar zag ik toch een leuk project!

Wat heb je nodig:
Men neme wat koffie- of theekopjes. (Action)
Permanent marker. (Action)
Leuk idee om er op te zetten/schrijven
30 min op 170 graden in de oven

En tadaa! Zie het resultaat van mijn kopjes:

Happy endings (Column 05-12-12)

Happy endings

Sprookjes hebben happy endings. Het komt altijd goed met dat ene zinnetje: ‘En ze leefden nog lang en gelukkig.’ In het echte leven kennen we niet altijd deze happy endings. Leefden we af en toe maar in een boekje en mochten we af en toe onze eigen verhalen maar schrijven. Zouden we dan niet heel wat beter af zijn?

Het zweet staat nu al op mijn rug. Met een pen in mijn hand m’n eigen levensverhaal schrijven. Dat is toch doodeng? Je wilt niet altijd weten wat er de volgende dag op je staat te wachten. Sommige dingen moeten een verassing blijven. Aan de andere kant… Als je het wel weet, kun je jezelf behoeden voor pijn en narigheid. Als ik het verhaal zou mogen schrijven, zou ik die narigheid er misschien wel uit kunnen schrijven. Dan zou elke dag met een vrolijk gevoel beginnen en eindigen. Hm, best saai eigenlijk!

In sprookjes is er vaak sprake van een jongetje en een meisje zoals Hans en Grietje. Er zijn prinsen en prinsessen. Je hebt Sneeuwwitje en haar zeven dwergen. Er is nooit iemand echt alleen, zonder iemand om haar heen. Degenen die de sprookjes geschreven hebben wist al dat alleen zijn niet het beste gevoel van de wereld is. We kunnen wel even alleen zijn. Een dag, een maand of een paar jaar, maar uiteindelijk gaat het toch jeuken. Niemand wil haar hele leven in haar eentje op de bank zitten en snotteren om romantische comedy’s. Niemand wil in haar eentje de tissuedoos hoeven pakken. Bijna niemand wil voor altijd in haar eentje de wereld rondreizen. Is het niet met een geliefde, dan wel met een goede vriend.

In het hier en nu is niet iedereen zo gelukkig als in de sprookjes. Het komt niet altijd meteen weer goed, maar waar alle sprookjes gelijk in hebben: er is altijd ruimte voor hoop. Geef niet zomaar op. Laat niet alles zomaar zijn gang gaan. Soms moet je werken voor geluk en soms komt het naar je toe. Neem het niet voor lief. Niets in het leven gaat zo simpel. Ja, je valt soms hard neer. Ja, je moet weer opstaan. En misschien ligt er voor iedereen wel een happy ending in het verschiet, maar dan moet je die wel durven vinden.