Kleine basisschool, groot hart! (Stelingwerf 27-2-2013)

“Kleine basisscholen moeten dicht” kopten verschillende kranten vorige week. Er wordt al langer over gesproken, maar nu lijkt het dat scholen die minder dan 100 leerlingen dicht moeten. Er is veel discussie over. Ik weet niet wat beter is. Er zijn goede argumenten voor het sluiten van de kleine scholen, maar ook goede argumenten voor het behouden van kleine scholen.

Ik weet alleen dat ik op een kleine basisschool in Oldelamer zat. Rond groep acht vierden we de komst van de 50^e leerling. Een hele happening voor de school destijds! Nu, rondom deze berichtgeving, denk ik wel eens even terug aan die school. Ik heb er echt een heerlijke tijd gehad. Omdat het zo’n kleine school was, kende iedereen elkaar. De meesters en juffen kenden ieder kind en waren je nog niet vergeten als je in groep acht zat. En ze zijn je tien jaar later ook nog niet vergeten! In de supermarkt zeg je elkaar nog wel eens gedag en dat is leuk!

Iedereen mocht elk jaar meedoen aan de musical. Op grote scholen mag alleen groep acht hieraan meedoen. Op kleine scholen doet de hele school mee! Groep één en twee onder leiding van de kleuterjuffen. Groep drie, vier en vijf doen hun eigen ding in de musical. En groep zes, zeven en acht mogen de hoofdrollen vervullen. Je bent samen bezig een ontzettend leuke musical neer te zetten. Geweldig vond ik dat altijd.

Ik was best een verlegen kind, maar ik werd niet vergeten in de massa. Er was genoeg individuele aandacht. Als ze doorhadden dat ik deed alsof, kwam de leraar bij me en legde hij rekenen nog een keertje uit. Ze zagen dat ik dat moeilijk vond. Ik weet niet hoe ik het op een grote school gehad zou hebben. Dat kan ik niet beoordelen. Maar ik weet wel dat ik O.B.S. De Lamer een warm hart toedraag. Wat mij betreft blijft dat schooltje lekker staan. Helaas maak ik de regels niet, maar die tijd daar was geweldig en zal ik in ieder geval nooit vergeten.

Commerciële rotzooi (Stellingwerf)

Het is deze week de week van de liefde! Je wordt doodgegooid met dingen voor Valentijnsdag. Grote ansichtkaarten, chocolaatjes, snoepjes, luchtjes en romantische rozenblaadjes. Op deze dag laten sommige mensen aan elkaar weten dat ze elkaar stiekem heel leuk vinden. En wanneer je al een relatie hebt, kun je laten zien dat je echt van elkaar houdt. Mijn mening: het is commerciële rotzooi.

Als klein meisje vond ik het nog wel een romantisch idee. Je kon iemand laten weten dat je verliefd op diegene was en dan was hij misschien ook wel verliefd op jou. Toch ging elk jaar voorbij en niemand verklaarde aan mij de liefde op Valentijnsdag. Het veranderde in een depressieve dag. ‘Alweer geen kaartje…’ zuchtte ik soms. Op school kregen de populaire meisjes een roos. De gewone meisjes stonden een beetje bij de kluisjes naar die meisjes te kijken. Vol van jaloezie.

Voor mij geen grote kaartjes in de brievenbus. De hoop begon een beetje weg te zakken, tot ik op een dag thuiskwam en er een aantal Valentijnskaarten bezorgd waren. ‘Yes!’ dacht ik. ‘Eindelijk!’ Er waren kaartjes! ‘Zijn die voor mij?’ vroeg ik hoopvol. Mijn moeder schudde haar hoofd en wees naar de krullenbol op de bank. ‘Nee, voor je broer,’ zei ze glimlachend. Ik staarde naar de kaartjes en schudde ontzet mijn hoofd. ‘Drie stuks? Wie zijn dat allemaal wel niet.’ Mijn broer lachte en haalde zijn schouders op.

Op die dag heb ik echt afscheid van Valentijnsdag genomen. En nu ik een relatie heb, doen we er ook niets aan. Als je elkaar leuk vindt, mag je toch ook best op een andere dag lief zijn en uit eten gaan? Ik wil best een keer een leuk kaartje krijgen, maar niet met Valentijnsdag. Dan wordt het weer zo’n cliché… En daar houden we niet van! Valentijnsdag is commercie en liefde is er altijd om lief voor elkaar te zijn.