'Wat denkt u zelf?'

Ongeduldig staar ik naar de klok in de wachtkamer. Ik zucht een keer zacht en kijk om me heen. Er zitten nog vier mensen te wachten. Als die allemaal nog voor mij moeten, dan kan het nog wel even gaan duren. Ik tik met mijn voet op de grond, tot ik ontdek dat iemand mij geïrriteerd aankijkt. Ik hou meteen op en staar in plaats daarvan maar vijf minuten naar de talloze folders in rekken. Dat je zoveel dingen kunt hebben, gaat het door me heen. Het blijft stil in de wachtkamer en het zeurende geluid van de klok begint te overheersen. Ik begin me eraan te irriteren. Wat duurt het toch weer ontzettend lang…

‘Mevrouw Schaap?’

Ik kijk op en loop dan op de nog jonge huisarts af. Ze kijkt me vriendelijk aan, maar lijkt een beetje zenuwachtig. Ergens vind ik dat raar. Meestal hoort degene die naar de huisarts gaat een beetje zenuwachtig te zijn. Ik geef haar een hand en glimlach haar bemoedigend toe.

We gaan naar de behandelkamer waar ze me op een stoel plaatst. Ze vraagt of ik mijn verhaal wil vertellen en dat doe ik. Ik probeer het rustig en samenhangend te vertellen. Ze knikt een paar keer alsof ze begrijpt waar ik het over heb.

‘Toen je dat had, wat dacht je toen zelf?’

Ik kijk haar twee tellen verbaasd aan.

‘Eh… dat het niet goed was,’ mompel ik verbaasd.

‘Maar wat denk je dat je hebt? Dacht je ergens specifiek aan?’

Weer kijk ik met gefronste wenkbrauwen naar de nog jonge vrouw in opleiding. Het ligt op mijn puntje van mijn tong om te zeggen wat voor domme vraag ik dat vind, maar ik hou me in. In plaats daarvan schud ik alleen maar mijn hoofd.

‘Oké…’ mompelt ze langzaam. De rode vlekken in haar nek worden erger. Ik kijk heel even naar degene die met haar meekijkt, maar ik zeg niets. De vrouw kijkt even op haar scherm en kijkt dan weer naar mij en vervolgt haar verhaal.

Als ik een paar minuten later de behandelkamer uitloop kan ik alleen maar even grinniken. Ik vraag me af wat ze had gezegd als ik had gezegd dat ik een één of andere rare ziekte denk te hebben. De konijnenziekte of iets dergelijks. Zou ze dan heel begrijpelijk hebben geknikt en gezegd dat het een mogelijkheid was? Of zou ze me dan ook stom aangekeken hebben. Ergens wilde dat ik dat had gezegd. Dan had ze misschien door gehad wat voor domme vragen ze stelt. Ik ben toch geen dokter? Daarom kom ik toch daar? Ik stap zuchtend in de auto. Is dit de nieuwe vorm van een consult? De “patiënt” laten vertellen wat hij heeft? Lekker makkelijk. Dan hoeft de dokter ook minder goed na te denken!