Beter dan de rest (column 30-01-2013)

Ik kan mij nog goed herinneren dat ik als kind graag beter wilde zijn dan een aantal klasgenoten. Ik wilde beter zijn in het schoolschaatsen, maar dat resulteerde zich alleen maar in een bont en blauwe kont. Ik was weer eens gevallen. Ik wilde ook de meeste kruisjes op mijn papiertje tijdens de Unicefsponsorloop. Dan zou ik een keer de meeste rondjes gelopen hebben! Helaas bleef ik ergens achteraan buffelen en haalden de jongens uit mijn klas mij al weer in. Ik kan dus zeggen dat het niet bepaald gelukt is.

Er blijven altijd mensen die hopen beter dan een ander te zijn. Veel mensen willen dit ook graag en zien er een soort wedstrijdelement in. Ze willen beter zijn in de liefde, het leven en simpelweg gelukkiger zijn. Ze willen meer geld verdienen, een goede baan hebben en een mooi huis bezitten. Het is niet leuk om te zeggen dat je weer een onvoldoende hebt gehaald, of nog steeds geen vriendje hebt. ‘Hoe kan dat nou?’ vragen je ooms en tantes vol medelijden, terwijl ze niet zien dat jij je er wel prima bij voelt. Zelfs daarin wil je een ‘goed’ antwoord geven.

En dan heb je nog de mensen aan wie je een godsgruwelijke hekel hebt. Niemand wil dat die mensen het beter hebben dan jij. Niemand wil dat diegene succesvoller is, gelukkiger is of meer geld verdient. Je veracht ze, je haat ze en je wilt niets liever dan zien dat zij ergens in de goot belanden. Jammer genoeg is meestal het tegenovergestelde waar. Ze leiden een sprookjesleven en wonen ergens in een villa in het bos. Ze hebben een stel prachtige kinderen. Dragen de duurste designerkleding en hebben een één of ander topmodel als man.

Toch kun je daar maar beter niet al te lang bij stilstaan. Als ik naga dat ik vroeger wilde winnen, maar dat niet lukte, tja. Ik ben er niet minder van geworden. Zo is het leven. Uiteindelijk ben ik wel op mijn pootjes terecht gekomen en weet ik waar ik plezier aan beleef. Ik wil niet beter zijn dan een ander. Uiteindelijk gaat het toch om mezelf? Als ik niet gelukkig ben, wordt het nooit wat. Uiteindelijk hoef ik maar één iemand blij te maken en dat ben ik zelf.

Zeurende mannen! (column 15-1-2013)

"Lieverd… Wil je mij wel ophalen uit de voetbalkantine?" Zijn smekende, bruine ogen staren mij hoopvol aan. "Het is zo koud op de fiets…" mompelt hij er nog achteraan. Als ik geen antwoord geef, mompelt hij er nog heel zacht het woordje "Alsjeblieft?" erachteraan.

Mannen geven vrouwen altijd de schuld van het zeuren. We zeuren en zeiken om alles en niets. We zeuren over ons lichaam. "Schat? Vind je mij dik in deze kleren?" Of dat we onze borsten te klein of te groot vinden. Onze armen zijn te dik met wiebelende kipfiletjes eronder. Onze tenen zijn lelijk en ons haar zit altijd, werkelijk waar, altijd niet goed. En als het dan geregend heeft, zit het al helemaal niet! En in de ochtend zeuren we over het vroege tijdstip, de slechte nachtrust of de manier van wakker worden. We zeuren over het openbaar vervoer. We zeuren over stomme afspraken die we moeten nakomen, maar waar we totaal geen zin hebben. Ja, we zeuren inderdaad. Alleen zeuren die mannen net zo hard mee!

Ik ben er eens op gaan letten en het valt mij op dat mannen altijd het vingertje naar de vrouw wijzen, terwijl ze er zelf ook wat van kunnen. Mijn vriend zeurt bijna elke week of ik hem wil ophalen uit de voetbalkantine. Hij zeurt regelmatig nadat hij een paar biertjes gehad heeft dat hij iets wil eten bij de shoarmazaak of bij de McDonalds. Hij zeurt regelmatig dat hij nog wel een biertje wil en of ik die dan alsjeblieft voor hem wil ophalen.

Dus nee, mannen zeuren niet zo zeer over hun eigen lichaam. Al heb ik een stel jongens ook al eens horen zeuren over wat voor kleding ze de volgende dag aandoen naar school. Wij vrouwen zijn misschien wel iets bedrevener in het zeuren, maar dat alleen vrouwen het doen is een illusie. Ik heb het bewijs dat mannen het ook doen! En dat bewijs zit regelmatig naast mij op de bank. Toch vind ik het wel schattig. Nu mag ik ook eens gefrustreerd zeggen: “Zeur niet zo!”

Verliefd geworden (column 02-01-2013)

Terwijl ik dit schrijf zit ik nog tot de nok aan toe vol van de kerstmaaltijden en oliebollen. Mijn hoofd voelt wat licht aan door de hoeveelheden alcohol die ik gedronken heb rond kerst en oud en nieuw. Ik begin het jaar 2013 met een fikse kater, maar ook met een grote glimlach op mijn gezicht. Met vuurwerk is het nieuwe jaar weer ingeluid en er staat ons vast weer genoeg te wachten het komende jaar.

In 2012 ben ik vooral vaak verliefd geworden! Aan het begin van het jaar is mijn heerlijke neefje Sieger geboren. Voor ik het wist brabbelt hij er al lustig op los in zijn eigen babytaaltje en hopt hij vrolijk op het hobbelpaard. Ook ben ik verliefd geworden op de muziek van de band Mumford & Sons. God, wat heb ik gebaald dat de kaartverkoop na een halfuur gesloten was. Voor mij geen kaartje. Ik ben verliefd geworden op de draver Avenir C die mijn vriend met nog vijf anderen huurt. Als een trouwe fan ga ik regelmatig mee naar zijn koersen en juich ik voor zijn overwinningen.

Ik ben nog verliefder geworden op schrijven en mijn opleiding, al is het vaak ook wel een bron van geklaag en gezeur, maar als ik het dan weer gehaald heb, voelt het weer als een persoonlijke overwinning. Ik ben verliefd geworden op de website pinterest.com waar je allerlei leuke plaatjes op je digitale prikbord kunt prikken. Mijn droomleven, droomhuis en droomkleren staan allemaal op die website ‘gepind.’

Ik hoop dat het jaar 2013 voor mij net zoveel moois gaat brengen. Ik wil mijn studiepunten voor school halen en met mijn specialisatie beginnen na de zomervakantie. Ik wil graag een leuke vakantie en leuke dingen doen. Op zaterdagen naar de kroeg gaan en zondags zonder kater wakker worden. Ik wil creatief zijn en de mooiste verhalen schrijven. En ik wil vooral het jaar 2013 doorbrengen met mensen waar ik om geef en die om mij geven. Mensen die ik vertrouw en op wie ik kan bouwen. En als dat allemaal lukt, dan moet 2013 wel een topjaar worden!