Vanaf de bank in de woonkamer kijk ik er naar, terwijl de
vragen steeds heftiger worden. “Als je je ooit alleen of eenzaam hebt gevoeld,
stap dan over de streep,” zegt de leider dan. Vanaf de bank in mijn woonkamer
zie ik al die mensen naar de overkant lopen. Het is er niet één, het zijn er
veel meer. “Kijk goed om je heen,” zegt de leider zacht. “Je bent nooit alleen.
Als zoveel mensen zich alleen voelen, waarom voel jij je dan nog steeds
alleen?” Haar woorden sterven weg en ik zit met tranen in mijn ogen. Je ziet
het voor je. Je voelt het. “Stap over de streep als je een dierbare bent
verloren.” Het blijft stil in de zaal, terwijl er heel veel mensen naar de
andere kant van de streep lopen. De één huilend, de ander zwijgend met een
trieste uitdrukking in zijn of haar gezicht. “Denk aan de persoon die je kwijt
bent, maar denk vooral aan zijn of haar glimlach.” Mensen blijven stil tot de
leider aangeeft dat je weer terug mag lopen.
Ik had gewild dat wij dit hadden gedaan op school. Het
was af en toe toch best wel zwaar op het voortgezet onderwijs. Je bent aan het
puberen, je bent rete onzeker en als dan iemand ook nog eens iets naars over je
zegt trek je je dat persoonlijk aan. Je voelt je af en toe behoorlijk eenzaam
en je trekt je automatisch terug. Ik denk dat wanneer wij dit programma toen al
hadden, dat je anders naar elkaar gaat kijken. Je gaat elkaar met meer respect
behandelen en je hebt meer oog voor iemand. Dat brutale meisje heeft het
moeilijk thuis en ze weet geen andere manier om zich te uiten. En die jongen
die een beetje dik is, die is ook onzeker en voelt zich eenzaam. Geef elkaar
simpelweg wat vaker een knuffel of een hand, want dat doet een mens goed. Wees
een beetje lief voor elkaar, want het leven is al hard genoeg.