Hanepoten, strepen en inktvlekken

Kun je je het nog voor de geest halen? Een papier met horizontale blauwe lijntjes en aan de linkerkant een rode lijn van boven tot onder. Alle woorden dansen op papier. De één netjes op het lijntje en de ander er weer net iets onder. Bij een leeg stuk tekst een vrolijk tekeningetje. De enige echte brief. Voor mij is het al jaren geleden dat ik er één geschreven heb. 

Vroeger had ik een penvriendin. We stuurden regelmatig brieven naar elkaar om te vertellen hoe saai school eigenlijk is en dat alle jongens stom zijn. Niks geen sms’je of e-mail. Zelfs boodschappenbriefjes eindigen in mijn telefoonnotities. Ik stuur alleen nog een handgeschreven ansichtkaart vanaf mijn vakantieadres en ik zet met een blauwe pen een handtekening onder de rekening van de H&M.

Natuurlijk is een sms’je stukken sneller en een e-mail ontzettend handig, maar een brief is eigenlijk wel stukken persoonlijker. Je zet de zinnen op papier, maakt fouten en probeert die netjes door te strepen, waardoor het alsnog een chaotisch rommeltje wordt. Je begint met schrijven, maar dan bedenk je dat je toch iets anders wil zeggen en verfrommelt het papier tot een grote prop. Op de grond liggen er nog een stuk of vijf. De brief is iets persoonlijks. Het is van jou. Met je eigen hanenpoten, gekke A’s en grappige hoofdletters. De brief telt ontzettend veel spelfouten, omdat het briefpapier geen rode lijntjes onder woordjes zet zoals Word dat doet. Vol spanning doen we de envelop in de brievenbus en moeten we wachten tot we antwoord krijgen. Na drie dagen kijk je hoopvol in de brievenbus en wie weet ligt daar wel een antwoord op je te wachten. Nu hoef ik echt niet in de brievenbus te kijken. Het enige wat ik daar kan vinden zijn rekeningen, folders of een boete voor te hard rijden. In de zomer heel af en toe een ansichtkaartje, maar de persoonlijke berichtjes moet ik toch via Facebook, e-mail, sms en Whatsapp krijgen… Maar eerlijk is eerlijk: zonder die moderne technieken waren we nergens!

Red mijn toekomst!

Ai, ai, ai… Ruim 500 banen verdwijnen bij Sanoma. De grootste in tijdschriftland. Hoe moet dat nou? 

Mensen lezen te weinig in het algemeen. Ja, we lezen vluchtig de koppen van Nu.nl of even vluchtig het gratis krantje in de trein, maar afgezien daarvan houden we ons tekstueel alleen bezig met Facebook, Twitter, Whatsapp en sommigen doen nog aan sms’en. Beseffen jullie wel dat als jullie daar niet onmiddellijk mee stoppen er nog meer banen verloren gaan? Ik ben gedoemd om voor elk tijdschrift een lidmaatschap af te sluiten. Ik probeer ze te redden! Zien jullie dat niet? Mijn bankrekening staat fors in het rood, maar ik doe het met een doel. Het is wel mijn toekomst…

Nee hoor, gekkigheid. Jullie hoeven niet allemaal een abonnement te nemen op een tijdschrift. Ik vind het al heel wat dat je de moeite neemt dit korte stukje tekst door te lezen. Toch maak ik mij ergens wel een beetje zorgen. Geen idee hoe de wereld er over anderhalf jaar uitziet, maar die tijd gaat zo snel. Ik kan mij nog als de dag van gisteren herinneren dat ik als kleuter vocht om een rode schep. Dat ging er heftig aan toe kan ik je vertellen. En nu, zo’n 15 jaar later, sta ik al bijna met knikkende knietjes op de arbeidsmarkt. Bedelend als een zwerver om een baan bij een tijdschrift. Smekend dat ze een soort X-factor in mij gaan zien. De tijden zijn veranderd met de komst van internet, maar ik hou hoop dat er ergens in die hele schrijverswereld nog een plekje voor dat meisje uit Nijelamer overblijft. En wie weet! Misschien eindig ik ook als arme sloeber in een café en haal ik van mijn laatste euro een kop koffie en schrijf ik een bestseller die mij net zo rijk maakt als de schrijfster van Harry Potter. Al lijkt het allemaal uitzichtloos, je mag nooit je dromen opgeven. Al probeer je het duizenden keren, het hoeft uiteindelijk maar één keer echt raak te zijn. 

Neergeslagen

Bron: Pinterest.com

Ik weet het. Het is allemaal ontzettend oneerlijk. Het leven heeft zo zijn eigen manieren om je te laten struikelen en vervolgens te laten vallen. Het breekt je, het maakt je soms tot aan de grond kapot. Hoe groter je aan het worden bent, hoe harder je de grond kunt raken. Woorden snijden als messen in je ziel en maken nog meer krassen. Het is zo oneerlijk en het is onbegrijpelijk. Het woord ‘waarom’ blijft in je hoofd rondzingen en er is niemand die er een antwoord op durft te geven. Of kan geven.

Je denkt nu dat het nooit meer over zal gaan. De pijn, het verdriet en het verdrietige gevoel. Je denkt dat het allemaal in je hoofd rond blijft cirkelen en rond blijft gaan. Je denkt dat je nooit meer verder zou kunnen. Maar nu zoveel jaar later weet ik dat je het wel hebt gekund. Kijk toch eens naar de toekomst lief meisje. Wees niet zo verdrietig en blijf niet hangen in je verdriet. Het leven is oneerlijk en dat blijft het ook. En daarom is het aan jou om jezelf sterk te maken en het goede te doen. Daarom is het aan jou om de wereld zijn lieve kanten te laten zien. En ja, soms wordt je keihard naar de grond geslagen. En soms lijken de donderwolken weer boven je hoofd rond te cirkelen, maar jij weet heel goed dat ook de zon weer gaat schijnen. Jij weet dondersgoed hoe mooi het leven kan zijn, dus laat je niet vallen.

Woorden zijn maar woorden. Laat ze maar in je ziel snijden. Laat ze je maar pijn doen. De pijn die je ervaart, wordt vanzelf minder. En uiteindelijk maakt het je sterker. Het maakt je een beter mens. En dat mens, gaat later mooie dingen doen. Dus kop op lief meisje. Het komt allemaal wel goed. Je moet er alleen maar voor durven gaan.