Ai, ai, ai… Ruim 500 banen verdwijnen bij Sanoma. De
grootste in tijdschriftland. Hoe moet dat nou?
Mensen lezen te weinig in het
algemeen. Ja, we lezen vluchtig de koppen van Nu.nl of even vluchtig het gratis
krantje in de trein, maar afgezien daarvan houden we ons tekstueel alleen bezig
met Facebook, Twitter, Whatsapp en sommigen doen nog aan sms’en. Beseffen
jullie wel dat als jullie daar niet onmiddellijk mee stoppen er nog meer banen
verloren gaan? Ik ben gedoemd om voor elk tijdschrift een lidmaatschap af te
sluiten. Ik probeer ze te redden! Zien jullie dat niet? Mijn bankrekening staat
fors in het rood, maar ik doe het met een doel. Het is wel mijn toekomst…
Nee hoor, gekkigheid. Jullie hoeven niet allemaal een
abonnement te nemen op een tijdschrift. Ik vind het al heel wat dat je de
moeite neemt dit korte stukje tekst door te lezen. Toch maak ik mij ergens wel
een beetje zorgen. Geen idee hoe de wereld er over anderhalf jaar uitziet, maar
die tijd gaat zo snel. Ik kan mij nog als de dag van gisteren herinneren dat ik
als kleuter vocht om een rode schep. Dat ging er heftig aan toe kan ik je
vertellen. En nu, zo’n 15 jaar later, sta ik al bijna met knikkende knietjes op
de arbeidsmarkt. Bedelend als een zwerver om een baan bij een tijdschrift.
Smekend dat ze een soort X-factor in mij gaan zien. De tijden zijn veranderd
met de komst van internet, maar ik hou hoop dat er ergens in die hele
schrijverswereld nog een plekje voor dat meisje uit Nijelamer overblijft. En
wie weet! Misschien eindig ik ook als arme sloeber in een café en haal ik van
mijn laatste euro een kop koffie en schrijf ik een bestseller die mij net zo
rijk maakt als de schrijfster van Harry Potter. Al lijkt het allemaal
uitzichtloos, je mag nooit je dromen opgeven. Al probeer je het duizenden
keren, het hoeft uiteindelijk maar één keer echt raak te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten