Bier hier!

Soms denk ik dat er nog eens aan alcohol onderdoor ga. Hoe vaak ik wel niet wakker ben geworden met een kop die bijna uit elkaar lijkt te barsten, gepaard met braakneigingen en mijn buik die luid protesteert. Niet echt damesachtig nee, I know.

Als ik wakker word na een avond stappen, kijk ik meestal meteen naast me waar mijn lief nog heerlijk ligt te slapen. Ik maak hem wakker door hem hard in zijn zij te porren. Vervolgens kijkt hij me aan met zijn bruine ogen en glimlacht hij dan een tikkeltje gemeen. Ik zie eruit alsof ik onder een trein vandaan kom en hij ziet eruit alsof hij mee gaat doen met een modeshow! Goed, zijn haar zit wat door de war en hij stinkt vreselijk uit zijn mond naar drank… maar afgezien van dat? Geen greintje pijn! Geen enkele bonk in zijn hoofd. Hij staat bijna meteen rechtop naast bed om zichzelf vol te stoppen met eten. Ik weet echt niet hoe dat kan. Ik lig te creperen van de hoofdpijn en klaag steen en been over mijn pijntjes. Jammer genoeg trapt hij er niet meer in en sta ik even later toch echt zelf mijn brood te smeren en mijn eigen jus d’orange te persen.

‘Dan moet je maar wat minder drinken,’ is zijn nuchtere antwoord. Ik kan er ook wel weer om lachen. Bijna elke week is het hetzelfde liedje. Al drink ik maar een paar glaasjes en hij bijna een heel krat… Ik ben altijd degene die er last van heeft en hij nooit.

Misschien moet ik ook maar stoppen met alcohol. Mijn vriend zou dan zeker staan te juichen. ‘Dan kun je altijd de bob zijn!’ En daar zit het hem nou net. Dat is niet leuk. Af en toe? Prima! Helemaal goed! Maar wanneer iedereen dronken is en mannen hun shirts uittrekken ben ik ook liever een beetje aangeschoten. Dan kan ik er ergens, heel in de verte, nog een klein beetje om lachen… Om die vette, vieze, bezwete mannen. Oké. Heel erg in de verte.