Keuzes maken (Stellingwerf 27-6-2012)

Vandaag lag hij weer op de mat. De Stellingwerf. Met mijn kop er in (ha ha). Ondanks die verschrikkelijke foto, wil ik het jullie toch laten lezen :). 

See you next time!

Wat als...

(Google)

Nu sta je nog vol in het leven. Verliefd op hem. Hij wordt de man van je kinderen. Hij wordt de man met wie je alles gaat delen. Maar wat als je in je verleden een andere keus hebt gemaakt. Je hem hebt ontmoet, maar hebt hem laten staan. Je hem nu alleen nog maar kent als iemand die ‘wel eens op een feestje is?’ Iemand die geen deel meer uitmaakt van je leven. Hoe zouden dan de dingen zijn gelopen? ...

Tien jaar later: 

‘Fijne dag vandaag, schat,’ zeg ik liefkozend tegen mijn verloofde. Ik geef hem een kus op zijn mond. Met zijn aktetas in zijn hand kijkt hij me glimlachend aan.

‘Bedankt nog,’ zegt hij en wijst dan op zijn pak.

Ik heb hem geholpen met het uitkiezen van zijn pak voor zijn speciale afspraak vandaag, omdat ik daar de beste in ben. Hij loopt weg, maar blijft nog even voor de spiegel staan om zijn haar goed te doen. IJdeltuit dat hij is. Niet veel later zie ik de grijze BMW wegrijden.

‘Ga je mee?’ zeg ik tegen ons kleine meisje. Ik pak haar uit de box en zet haar in de wandelwagen. ‘Het is tijd voor ons dagelijkse blokje om.’

 Fluitend loop ik door het park. Ik praat tegen mijn meisje en liefkoos haar. Als we ons rondje gedaan hebben, lopen we terug richting huis. Onderweg steken we nog even bij de supermarkt aan. Ik pak een paar dingen voor het avondeten en loop dan richting de kassa.

‘Heb je dat gehoord?’

‘Wat?’

‘Die rijke vent van een paar huizen verderop? Met die BMW?’

‘Je bedoelt Thomas?’

‘Ja. Die doet het met zijn schoonmaakster!’

‘Die slet…’

Van schrik laat ik het pak melk vallen. Ik sta te trillen op mijn benen. De vrouwen kijken verbaasd om en staren in mijn richting. Ik zie het meteen in hun ogen. Ze weten dat ik de vrouw van Thomas ben. Ze weten het. Ik zie het. De één fluistert iets, maar ik hoor het niet. Ik staar naar de melk onder mijn voeten. Er komt meteen een vakkenvuller aanlopen die de boel netjes opruimt. Als verdoofd loop ik naar de kassa. Ik reken de spullen af en loop dan naar buiten. Ik hoor niet hoe Alice in de kinderwagen huilt. Ik staar als verdoofd naar de grond. Dit kan toch niet waar zijn?

Ik duw de kinderwagen terug naar huis. Ik kijk niet op of om. Ik loop zo snel als ik kan.

‘Hé! Ben jij niet…’ hoor ik dan. Ik kijk op en val van de ene verbazing in de nadere.

‘Hallo!’ roep ik uit. Ik laat de kinderwagen los om mijn vroegere jeugdliefde te omhelzen. ‘Wat doe jij nou hier?’

Hij glimlacht een tikkeltje verlegen. ‘Ik ben op zoek naar werk. Mijn bouwbedrijf heeft me eruit geschopt. Ik heb gehoord dat hier werk was.’

‘Wat leuk om je te zien! Jeetje. Wat zie je er goed uit!’

‘Jij ook!’ zegt hij glimlachend. ‘En een kind? Ben je getrouwd?’

‘Dat was ik,’ zeg ik plotseling weer woedend.

‘Oh jee…’ mompelt hij zacht. ‘Nou, misschien kunnen we een keertje wat afspreken?’

‘Dat lijkt me leuk,’ antwoord ik zacht.

En zo blijkt het dat sommige dingen ‘meant te be’ zijn. Soms kun je nog zo’n drastische keuze maken, maar komt uiteindelijk alles weer op zijn pootjes terecht… En is de man van vroeger, ook degene die je hart altijd terugvindt in de storm en hem weer maakt, zoals hij was.  

Eerste column is een feit!

Ik ben best wel een beetje trots op mezelf. School loopt lekker, er is geen vuiltje aan de lucht en ik heb mezelf vandaag voor het eerst echt in de krant zien staan! Niet met de mededeling dat ik geslaagd ben of iets dergelijks, maar echt met mijn eigen productie. Mijn eerste column is de plaatselijke Stellingwerf. Tja, ik krijg er toch wel een beetje rode wangetjes van... 

Hier de column:

(let maar niet al te veel op de foto... :P hihi.)

Ik: EK voetbalvrouw

WK 2010: Ik gehuld in oranje en de befaamde vuvuzela!

Oeps… tijdje geleden alweer. Ik ben razend druk met school (tentamens – bah), mijn beginnende carrière als columnist bij de Stellingwerf (haha J) en de daarbij horende stukjes. Nu weer een nieuwe blog.

Ik: EK voetbalvrouw

Bier – check. Wijn – check. Borrelnootjes – check. Chips – check. Televisie die het doet – check. Bavaria V-dress – check. Oranje slingers – check.  Troostvoedsel (als we verliezen, wat we natúúrlijk niet doen) – check.

Ik geloof dat ik er wel klaar voor ben. Je wordt inmiddels doodgegooid met reclamespotjes over de Bavaria V-dress, de Heineken t-shirts, het Tuc “Oeh!” kussen en ga zo maar door. Dan heb ik het nog niet eens over die nieuwe soort Wuppies van de C1000! En weet je? Ik vind het niet erg. Ik word er vrolijk van. Ik ben helemaal niet zo’n voetballiefhebber, maar als het EK of het WK aan de gang is, zit ik voor de buis gekluisterd.

Ik kan me nog goed herinneren hoe ik twee jaar geleden op stage smeekte of ik eerder naar huis mocht. Op die manier kon ik de tweede helft van de wedstrijd nog zien. En wie was er twee jaar geleden zo stom om een sollicitatiegesprek te plannen, tijdens een wedstrijd van Nederland! Juist ik. In de auto heb ik de zender opgezocht waar de wedstrijd in geuren en kleuren verteld werd. Geweldig. Dat was haast nog spannender dan echt life voor de televisie. Bijna ongelukken op de weg, omdat ik zo’n beetje opsprong bij elk stemgeluid van de commentator. “En daar komt Robben… Oh Robben. Robben… ROBBEN! Nee, jammer. Net er naast.” Verschrikkelijk spannend. En nu ik toch bezig ben herinneringen op te halen… Met een bus vol naar de Kuip in Rotterdam om daar op groot scherm te zien hoe Nederland Japan versloeg. Heerlijk! Daarna lekker feestvieren met Wolter Kroes zijn Viva Hollandia hit. Aan alles kwam helaas ook een eind… De finale. Het verdrietige moment. Nederland – Spanje. God, wat heb ik daar zitten nagelbijten. Het duurde zo lang! En dan op het eind. De nederlaag. En nog steeds vind ik het niet terecht dat die rot Spanjaarden (hoe knap ze ook zijn) hebben gewonnen. Alleen ben ik zo’n type die vijf minuten baalt en dan lacht om alle jongens die bijna moeten huilen en de rest van de avond chagrijnig zijn.

Nu is het weer zo ver. We gaan we er weer voor. We hebben een verschrikkelijk slecht programma voor ons. De poule des doods… maar ik voel dat we er uit komen. En als ik zeg dat we eruit komen, komen we er uit! Die Duitsers? Makkie! We verslaan ze gewoon! De Portugezen? Pussy’s. De Denen? Helemaal ‘iesie-piesie’. We kunnen het. Ik voel het. Straks, gewapend met bier, wijn, chips, andere lekkernijen en mijn Bavaria V-dress gaan we het gewoon doen. Who’s with me?