Ik: EK voetbalvrouw

WK 2010: Ik gehuld in oranje en de befaamde vuvuzela!

Oeps… tijdje geleden alweer. Ik ben razend druk met school (tentamens – bah), mijn beginnende carrière als columnist bij de Stellingwerf (haha J) en de daarbij horende stukjes. Nu weer een nieuwe blog.

Ik: EK voetbalvrouw

Bier – check. Wijn – check. Borrelnootjes – check. Chips – check. Televisie die het doet – check. Bavaria V-dress – check. Oranje slingers – check.  Troostvoedsel (als we verliezen, wat we natúúrlijk niet doen) – check.

Ik geloof dat ik er wel klaar voor ben. Je wordt inmiddels doodgegooid met reclamespotjes over de Bavaria V-dress, de Heineken t-shirts, het Tuc “Oeh!” kussen en ga zo maar door. Dan heb ik het nog niet eens over die nieuwe soort Wuppies van de C1000! En weet je? Ik vind het niet erg. Ik word er vrolijk van. Ik ben helemaal niet zo’n voetballiefhebber, maar als het EK of het WK aan de gang is, zit ik voor de buis gekluisterd.

Ik kan me nog goed herinneren hoe ik twee jaar geleden op stage smeekte of ik eerder naar huis mocht. Op die manier kon ik de tweede helft van de wedstrijd nog zien. En wie was er twee jaar geleden zo stom om een sollicitatiegesprek te plannen, tijdens een wedstrijd van Nederland! Juist ik. In de auto heb ik de zender opgezocht waar de wedstrijd in geuren en kleuren verteld werd. Geweldig. Dat was haast nog spannender dan echt life voor de televisie. Bijna ongelukken op de weg, omdat ik zo’n beetje opsprong bij elk stemgeluid van de commentator. “En daar komt Robben… Oh Robben. Robben… ROBBEN! Nee, jammer. Net er naast.” Verschrikkelijk spannend. En nu ik toch bezig ben herinneringen op te halen… Met een bus vol naar de Kuip in Rotterdam om daar op groot scherm te zien hoe Nederland Japan versloeg. Heerlijk! Daarna lekker feestvieren met Wolter Kroes zijn Viva Hollandia hit. Aan alles kwam helaas ook een eind… De finale. Het verdrietige moment. Nederland – Spanje. God, wat heb ik daar zitten nagelbijten. Het duurde zo lang! En dan op het eind. De nederlaag. En nog steeds vind ik het niet terecht dat die rot Spanjaarden (hoe knap ze ook zijn) hebben gewonnen. Alleen ben ik zo’n type die vijf minuten baalt en dan lacht om alle jongens die bijna moeten huilen en de rest van de avond chagrijnig zijn.

Nu is het weer zo ver. We gaan we er weer voor. We hebben een verschrikkelijk slecht programma voor ons. De poule des doods… maar ik voel dat we er uit komen. En als ik zeg dat we eruit komen, komen we er uit! Die Duitsers? Makkie! We verslaan ze gewoon! De Portugezen? Pussy’s. De Denen? Helemaal ‘iesie-piesie’. We kunnen het. Ik voel het. Straks, gewapend met bier, wijn, chips, andere lekkernijen en mijn Bavaria V-dress gaan we het gewoon doen. Who’s with me?