Ik ben af en toe, net als vele andere vrouwen, een
huilebalk. Soms om niets, soms om een film of een tv-programma en soms om een
zielig liedje. Je hebt af en toe gewoon zo’n moment dat je even je waterlanders
moet laten gaan, om vervolgens weer vrolijk verder te kunnen gaan. Gebeurt er
iets verdrietigs, dan blijf je er wat langer inhangen, maar er zijn ook van die
onnozele dingen waar ik spontaan om begin te huilen.
Neem een natuurfilm over een leeuw en haar twee welpjes.
Ik heb geprobeerd om alle remmen die ik heb erop te gooien, maar het lukte
niet. Ik vond het zó zielig! De moederleeuw moest haar welpjes achterlaten
omdat zo’n rot hyena de ruggetjes van de welpjes had gebroken. ‘Het is maar de
natuur,’ gilde ik in mijn hoofd en ik beet ontzettend hard op mijn lip tot ik
bloed in mijn mond proefde, maar uiteindelijk hielp het niets. Een paar tranen
versierden mijn gezicht. De moederleeuw moest haar welpjes achterlaten om te
sterven. Verschrikkelijk!
Of die keer dat ik alleen thuis was en er niets op tv
was. Stom, stom, stom dacht ik later. Waarom moest ik uitgerekend die film
pakken? De film die ik al drie keer gezien had en waar ik al drie keer om heb
moeten huilen. De film die gewoon zo zielig is, dat je niet anders kunt dan huilen.
De film waarbij zelfs mijn vader, een man die normaal nooit om een film huilt,
tranen in zijn ogen kreeg. Ik heb het over Hachi. Zijn baasje gaat dood en
omdat de hond zo trouw is, blijft hij elke dag naar het station gaan om op hem
te wachten. Maar het baasje komt niet, omdat het baasje dood is. Vijftien jaar
lang zit hij daar op dat treinstation te wachten. Na de film voel je je
doodongelukkig. Toch blijft het een goede film. Alleen jammer dat ik na de film
niet kan ophouden met huilen.
Maar er zijn ook andere soorten tranen. Tranen van
blijdschap toen ik geslaagd was voor mijn MBO-examen, tranen om een ruzie met
een goede vriend of vriendin of tranen omdat je teveel gedronken hebt en niet
eens weet waarom je precies huilt. Tranen zijn er in allerlei soorten en maten,
maar ik weet dat ik ze soms kan tegenhouden en soms moet laten gaan. Als vrouw
zijnde, mag je soms huilen zonder een reden. We baren ook kinderen met immense
pijnen, dan mogen we ook af en toe onze tranen hun gang laten gaan! Dan word ik
maar een onnozele huilebalk genoemd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten