Alleszeggende blikken (Column 21-11-2012)

Alleszeggende blikken

‘Ik moet jullie iets vertellen.’ Als je dat zinnetje zegt laat je veel mensen automatisch schrikken. Je moeder staart meteen naar je buik. Het schiet door haar hoofd dat je misschien wel zwanger bent. Je vader is iets praktischer ingesteld en denkt eerder aan auto die je in de prak hebt gereden. De auto die hij speciaal voor jou heeft gekocht… En dan je vriendinnen. Zij zullen eerder denken dat het uit is met je vriend of dat je ergens verslaafd aan bent geraakt. Ze kijken naar je armen om te kijken of er ergens sporen van heroïnespuiten te zien zijn. En het enige waar ik naar kijk? De blik in hun ogen, want die zegt alles.

Natuurlijk gaan ze niet hardop zeggen wat ze denken. Ze wachten angstvallig af wat je gaat zeggen. Met een paniekerige blik in hun ogen kijken ze naar je. Je moeder staart naar je buik. Je vader werpt een blik naar buiten om te kijken of de auto er nog staat. Je vriendinnen kijken naar je ogen om te zien of er ergens tranen in je ogen glinsteren. Terwijl je eigenlijk maar iets heel simpels wilde vertellen. Er is geen vuiltje aan de lucht, maar dat ene zinnetje: ‘Ik moet jullie iets vertellen,’ veroorzaakt een kettingreactie van paniek en angst. Ik zie hoe hun ogen groter en groter worden. Ik kan bijna horen hoe hun hart sneller begint te kloppen.

Ik ben er op gaan letten en vind het grappig om naar de reactie op de gezichten van deze mensen te kijken. Je ziet de plotselinge paniek op het gezicht van je ouders als je ietwat sip zegt dat je ze iets moet vertellen. En dan de hoorbare opluchting als je snel zegt dat je niet zwanger bent en dat het ook niet uit is met je vriend. Er is niets aan de hand. Je begint al snel te lachen en dan hebben ze je door. Je hebt ze alleen voor de gek gehouden. En ik onthoud de blik op hun gezichten. Die lichte paniek. Eigenlijk best leuk om ze een keertje voor de gek te houden!