Vooroordelen? Weg ermee! (Stellingwerf column)

Ik heb vorige week twee jonge mensen geïnterviewd die op hun 15e en 19e ouders zijn geworden. Nu zijn ze 18 en 22, maar al zo veel ouder dan hun leeftijdsgenoten. Ik vond het een indrukwekkend verhaal. Ze woonden in de buurt van Assen, maar zijn naar Amsterdam verhuisd om het werk, maar ook omdat ze de vooroordelen zat zijn. ‘In een dorp wordt ontzettend veel geroddeld. Als je vriendin 15 is en zwanger? Reken maar dat iedereen je dan in de gaten houdt.’

Ergens begrijp ik het wel. In een dorp kent iedereen elkaar zo’n beetje. ‘Heb je ’t al gehoord?’ is een veelgehoorde zin als je bij iemand op de koffie gaat. Het gaat al snel over andere buurtbewoners of kennissen. In een dorp is er een sterke mate van sociale controle, maar er bestaan blijkbaar ook veel vooroordelen over, in dit geval, jonge ouders.

Op tv zien we de probleemgevallen. Amerikaanse series laten een beeld zien van jonge, overdreven en onverantwoordelijke meisjes die hun kind bij hun moeder laten om zelf te gaan feesten. Ze blijven tijdens de zwangerschap rustig doorroken. De man in kwestie is altijd een egocentrische zak die ruzie maakt met het meisje en uit beeld verdwijnt of in de bak belandt. Is dit beeld waarheidsgetrouw? Natuurlijk niet. Het komt heus wel voor, maar vergis je niet. In de tv-wereld is veel voorgekauwd, in scene gezet of er is geknipt in het materiaal, alsof het lijkt dat mensen altijd ruzie hebben.

Laten we met zijn allen eens met een open blik naar de wereld kijken. Gooi al die vooroordelen over de boeg en vraag eens oprecht of het jonge meisje het redt en hoe ze het vindt om zo jong moeder te zijn. Ik weet zeker dat je versteld zult staan van het doorzettingsvermogen en doortastendheid van deze jonge ouders. De mensen die ik geïnterviewd heb, zijn al heel jong volwassen geworden. Dat merk je aan alles. Ze hebben een grote mate van verantwoordelijkheid en staan zelfverzekerd met beide benen op de grond in de wereld, met een ontzettend schattig zoontje aan hun handen. ‘Spijt? Absoluut niet,’ zeggen ze allebei in koor aan het einde van het interview.

(Nep)boerendochter - Stellingwerf 13-3-2013

Mijn handen op het stuur, gezichtje uiterst geconcentreerd en de voeten op de pedalen. Nadat mijn vader voor de zoveelste keer had uitgelegd waar de koppeling, gas- en rempedaal zit, was het weer eens zo ver. Ik mocht weer eens meehelpen op de boerderij!

Mijn vader is nu al een paar jaar geen boer meer, maar ik ben van oudsher nog altijd een boerendochter. Als mensen negatief over boeren praten, trek ik mij dat aan. Ik vind het irritant en vooral bekrompen. De mensen die het zeggen, zijn vaak nog nooit op een boerderij geweest en weten niet dat het altijd hard werken is. Ja, je woont lekker op de ruimte, maar daar moet je ook genoeg voor doen! En dan troost ik mezelf met de gedachte dat ze kortzichtig zijn en ik wel beter weet.

Een boerendochter heeft misschien een aantal kenmerken, of wordt geacht die kenmerken te bezitten. Waaronder: kennis van het boerenleven, kennis van dieren en een nuchtere kijk op dingen. Veel dingen weet ik wel, maar in andere dingen faal ik hard. Als gevolg: heel harde lachsalvo’s.

Als kind was ik bijvoorbeeld doodsbenauwd op de trekker met mijn vader. Mijn vader, natuurlijk een uitstekende chauffeur, maar ik vertrouwde het allemaal niet. Hij zat soms tijden achteruit te kijken of alles goed ging, waarop ik bang was dat we in de sloot zouden belanden. En ongeveer twee maanden terug maakte ik de grote fout om te zeggen dat het toch wel veel werk voor die boeren moet zijn om die blauwe strepen op de ruggen van schapen te spuiten. Het bleef een paar seconden stil. En toen barstte het gelach los.

‘Lieve schat, dat doet de ram zelf!’

‘Zelf?’ schaapachtig staarde ik ze aan.

‘Hij heeft een tuigje met een dek blok om. Dat schuurt dan de rug van het schaap…’

‘Oh,’ mompel ik lachend. ‘Tja, we hadden ook nooit schapen hè…’ voer ik dan maar als excuus aan. Ik troost mij met de gedachte dat heel veel mensen dit niet weten en ik het nu in ieder geval nooit meer zal vergeten! 

Kleine Maaike op de trekker

Lekker puh!

‘Weet je wat ik heb?’ Een meisje van een jaar of acht kijkt met een trots gezichtje en rechte rug naar het jongetje dat naast haar zit. Ze glimlacht dametjesachtig en begint dan op haar handen te tellen.

‘Ik heb lekker een iPad, iPhone, iPod, laptop en ook nog een televisie op mijn kamer.’

Bron: groetenuitsoest.nl 

Het jongetje naast haar staart haar een paar tellen nogal beduusd aan. Het meisje kijkt nog altijd met een verwend gezichtje naar het jongetje naast haar. Ze steekt nog net niet haar tong naar hem uit.

‘Nou,’ begint het jongetje met harde stem. ‘Ik heb lekker dat ook bijna allemaal.' Hij pauzeert heel even. 'En ik heb ook nog een hoogslaper! Die heeft mijn papa zelf gemaakt hoor!’ Hij zet zijn handen in zijn zij en staart net zo arrogant terug. Het meisje weet niets meer te zeggen druipt ietwat teleurgesteld af. Zo'n hoogslaper, tja, daar kan niemand tegenop!