Het kwam ineens ter sprake op een feestje. Die
mysterieuze schoonheid. Dat mooie kleurtje en de geur die er vanaf dampt. We
hadden het over de spanning die eraan vooraf gaat. En één ding konden we
concluderen: het is liefde.
Misschien is het de slagroom op de taart of is het ’t
meest ondergewaardeerd in de rest van de wereld. Alleen hier, in Nederland,
voelen we de liefde. Het heeft iets. Misschien is het de x-factor waar we het
zo vaak over hebben. Nu kan het dan wel niet zingen, maar het is zo veel meer.
Er bungelt een groot stuk cultuur aan. En dat is best bijzonder, want het is
eigenlijk afval. En toch zijn wij er zo trots op. Het werd voor de Olympische
Spelen ingevlogen. Alleen maar voor zo’n klein stukje Nederland.
Liefde voor die gerimpelde bruine huid. Soms slap, soms
sterk. Groot, dan weer klein. De een wil er maar eentje en de ander gerust
twaalf. Met een glas melk of toch een glas bier. Een klodder mayonaise of curry
met uitjes. In de frituurpan of op de barbecue. Het kan allemaal en dat is het
mooie aan dit stukje Hollandse glorie. Het is de afsluiter na een avond
stappen. De bierwalm wordt verdreven met dit stukje vlees. Een vleeswalm blijft
over. De liefde voor dit stukje vlees is mij met de paplepel ingegoten. Je weet
waar ik het over heb hè. Al die afvalresten op een grote hoop gekwakt en in een
machine gestopt. En uiteindelijk komt daar dit stukje hemel uit. De enige echte
frikandel.
Binnenkort is bij mijn oom in het dorpshuis weer de enige
echte frikandelleneetwedstrijd waar ik het dan bij een à twee hou, maar de
regerend kampioen er gerust een stuk of tien naar binnen werkt. Ik vind het
knap, maar weet je? Ik kan ook niet zonder die enige echte frikandel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten