Tragische eendenmoordenaar

Bij gebrek aan eendjes: madeliefjes!

Gek is dat, hoe een plotseling mooie lentedag, zoveel invloed kan hebben op ons Nederlanders. Er is geen vuiltje aan de lucht. Iedereen is vrolijk. Mensen gaan naar buiten. Ze laten hun gezicht zien en glimlachen: de zon is er weer! Eindelijk, na al die maanden als een pissebed onder een steen geleefd te hebben komen we weer tevoorschijn uit onze schuilplaatsen. Er zijn zelfs mensen die de auto laten staan en op de fiets gaan (Daar hoor ik overigens niet bij).

Vorig jaar was het ook heel vroeg lente. Heerlijk was dat. Zo schattig om veulentjes, lammetjes, kalfjes en kleine eendjes te zien! Van eendjes word ik normaal gesproken altijd erg vrolijk. Kinderachtig ja, ik weet het. Eerst zie je al die eendenstelletjes. Een paar maanden later is die vent van een eend nergens meer te bekennen. Zijn schattige kindertjes achterlatend! Ik heb er een zwak voor. Zo schattig hoe die kleintjes altijd achter hun moeder aanwaggelen. Toch heb ik er ook een soort trauma aan over gehouden. Ik heb vorig jaar een moeder eend doodgereden. Haar jonkies, plotseling wees…  Net als al die hazen die ik van het winter heb aangereden… Maar die buiten beschouwing gelaten. Het was verschrikkelijk!

Dus bij deze beloof ik voor de toekomstige mini eendjes: ik ga jullie moeder niet doodrijden. Dat ga ik in ieder geval proberen… Dan moeten jullie mij beloven niet zomaar de weg over te gaan. Anders is het helaas soms onvermijdelijk. Zo’n pijnlijke dood als de moeder eend van vorig jaar, wil ik jullie besparen. Hoe dat kwam? Ik was druk aan het meezingen met een liedje op de radio. In de uithaal kneep ik heel even mijn ogen dicht. Midden in de uithaal opende ik ze weer en zie ik ineens moeder eend met vijf of zes kleintjes de weg over lopen! Ik trapte vol op de rem. Echt vol op de rem. Vlak voor die eendjes hoopte ik stil te staan, maar dit werd hem niet. Tergend langzaam reed ik eroverheen.  Ik hoorde nog net niet de botjes kraken. Ook hoorde ik de kleintjes niet gillen van verdriet. Ik vind het erg. Ik schaam mij diep. Bij deze beloof ik jullie moeders dit jaar niet dood te rijden… Als jullie beloven niet zomaar de weg over te lopen!