Zwetende, autorijdende vrouwen

Ze zeggen weleens dat vrouwen niet kunnen autorijden hè… Mijn vriend zegt dat ook best wel regelmatig. Maar zodra hij een paar biertjes op heeft, mag ik hem met alle liefde op komen halen uit de voetbalkantine! Dan ben ik ineens geen gevaar op de weg meer!

Dat buiten beschouwing gelaten, ben ik soms echt wel aan het stuntelen in de auto. Ken je dat? Dat angstige gevoel wanneer je een parkeergarage binnengaat. Want je weet dat je er ook weer uit moet. Als je dan weer gaat zitten, dat je handen al beginnen te trillen. Je mond wordt droog. Je begint onder je jas te zweten. Je trekt je sjaal alvast wat losser en slikt moedig je angst weg. Je moet toch echt weer omhoog. Er is geen weg terug…

Tja, je raadt het al. Dat had ik dus laatst. En het ging verschrikkelijk. Het ging gewoon niet goed. Vol vertrouwen startte ik de auto. Vlak voor de helling keek ik naar boven. Toen pas besefte ik dat die helling echt heel hoog was. Eigenlijk was hij zo stijl als de engste achtbaan in Walibi World. Ik zweette peentjes en halverwege die enorme helling, sloeg ‘ie af. Ik trapte de koppeling in en mijn andere voet hard op de rem. Ik moest vooral niet achteruit gaan! Ik startte opnieuw mijn kleine Fiat en heel langzaam, tergend langzaam, kroop het autootje weer omhoog. Hij pufte het uit. Zelf hij had het zwaar! En vlak voordat ik boven was, dreigde hij er weer mee op te houden. Al stotterend kwam ik boven.

Met knikkende knieën en zweet dat over mijn hele lichaam gutste, was ik er dan. Voor mijn gevoel heeft het wel uren geduurd. Ik kon weer opgelucht ademhalen. Die parkeergarages? Nooit meer. Ik haat het echt. Maar ik ben wel boven gekomen en heb niet in paniek mijn vriend of mijn vader opgebeld. Ik heb het helemaal zelf gedaan. In die auto heb ik toch wel heel even mezelf een applausje gegund.