Zo hoorde ik het verhaal van een lieve mevrouw die al
jaren kampt met steeds slechter wordende ogen. Om dat af te remmen krijgt ze
spuiten in haar oog, maar deze behandeling voelt na de tijd nogal pijnlijk aan.
Het is ook niet niks als ze even met zo’n injectienaald in je oog gaan prikken.
Daarna mag je weer naar huis. Een overkoepelende organisatie die samenwerkt met
de oogkliniek weet dat mevrouw deze behandeling gehad heeft en gaat de volgende
dag bellen. Mevrouw heeft pijn aan haar oog en is daardoor nogal kortaf en niet
bepaald vrolijk. Ik vind dat niet zo gek! En ineens krijgt ze te horen dat ze
een depressie heeft. Kom op zeg! Onzin toch?
Maar deze lieve mevrouw is iets te lief om te zeggen dat
ze de pot op kunnen, dus ze zegt maar ja tegen de luister-cd met verhalen van
“soortgenoten”. En het boekwerk met ontspannings- en sportoefeningen. Als ze
dan weer bellen van diezelfde organisatie wordt haar vertelt dat ze ook nog
even dertien keer in vier maanden naar Leeuwarden moet, voor een soort
voortgangsgesprek. Mevrouw heeft geen auto meer, dus ze moet met de taxi. Haar
verzekering vergoedt niets en ze overweegt het nog te doen ook. Mevrouw is te
lief. Ze vindt dat ze die mensen niet op hun tenen moet trappen, want zij moeten
toch ook hun werk doen? En die mensen zeggen het toch niet voor niets? Waarop
ik denk: lieve schat. Die mensen proberen je alleen maar geld af te troggelen.
Ieder normaal denkend mens weet heus wel dat je een keer een rotdag kunt
hebben. Dat betekent niet dat je meteen in een depressie zit…
Ik vind het erg dat dit met senioren gebeurt. Dit is maar
één iemand waar ik het van weet, maar er zullen er vast en zeker meer zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten