‘Het is weer de verkeerde week zeker?’ vraagt mijn vriend
grijnzend, terwijl ik hem woedend aankijk. Ik schud langzaam mijn hoofd en bijt
op mijn lip om niet tegen hem uit te vallen. Blijkbaar zit ik altijd in ‘die
verkeerde week’ als ik een keer kwaad, chagrijnig of emotioneel word. Hij
begint te grinniken en dat maakt mij alleen maar kwader. Ik staar hem aan en
hij doet zijn mond open om nog iets te zeggen, maar ik schud snel mijn hoofd.
‘Wat?’ vraagt hij.
‘Zeg het niet,’ zegt ik op een dreigende toon.
Hij begint weer te lachen en ik voel een rare,
gefrustreerde kriebel naar boven komen. Hij laat het onderwerp rusten, maar ik
voel me nog altijd gefrustreerd. Ik zit met mijn armen over elkaar naar de
televisie te kijken en reageer niet op hem. Hij kijkt af en toe een paar keer
in mijn richting. Na een tijdje is hij het zat en geeft me duwtje tegen mijn
schouder.
‘Wat is er?’
‘Niks,’ zeg ik kortaf.
‘Ben je boos?’ vraagt hij dan.
‘Nee, ik ben niet boos.’ Mijn ogen schitteren van woede
en met mijn armen over elkaar heb ik niet zo’n uitnodigende houding.
‘Oké dan niet,’ reageert hij schouderophalend.
En dan baal ik ineens. Het vrouwelijk brein is raar wat
dat betreft. Want ik wil wel dat hij doorvraagt. Ik wil wel dat hij vraagt wat
er aan de hand is, want hij ziet toch zelf ook wel dat ik niet zo vrolijk ben
op dit moment? Hij gaat gewoon verder met televisie kijken en ik kijk weer een
paar keer in zijn richting. Hij reageert niet, tot ik herhaaldelijk begin te
zuchten.
‘Wat is er nou?’ Nu klinkt ook hij gefrustreerd.
‘Niks,’ zeg ik weer.
Hij laat het onderwerp rusten en ik hoop nog altijd dat
hij het op de één of andere manier toch ziet. Net zoals mannen in een film dan
galant je hand pakken en erover heen strelen. Zachtjes zeggen ze dat je het ze
wel kunt vertellen. Maar deze meneer hier, nee. Die heeft te weinig romantische
films gekeken om deze vrouwelijke hints te begrijpen. De volgende keer neem ik
een dvd mee van een romantische film om hem aan het verstand te brengen dat je
domweg door moet vragen, tot ik openbarst en alles eruit gooi. Met vragen als
ben je boos, ben je chagrijnig,’ kom je er niet… Met als gevolg dat we nu
allebei gefrustreerd voor ons uit naar de tv blijven kijken.
O man! Dit is zo herkenbaar!! Blijkbaar vinden ze het prima als ze 1x gevraagd hebben of er 'iets' is en zeg je dan nee, dan zijn ze blij en opgelucht dat er geen gezeik komt en is het wat hun betreft klaar! Is het vrouwelijk brein echt zo raar? Of is het mannelijk brein minder sociaal aangelegd? Bestaan die mannen die galant je hand pakken en er over strelen dan echt alleen in de film?! En is het echt zo moeilijk om door te vragen? En waarom krijg jij het wel voor elkaar je vriend naar een romantische film te laten kijken? ;) is mij nog nooit gelukt.
BeantwoordenVerwijderen