Schommels en speelgoedtreintjes (Stellingwerf 17-7-13)

Daar zat ik dan. Op een schommel die aan de zijkant van ons huis stond. Met mijn bruine, warrige haar in twee paardenstaarten op mijn hoofd vastgebonden.  Mijn handen hielden het dikke touw stevig vast en elke keer zette ik weer af. Mijn benen bungelden losjes van de grond. Af en toe had ik mijn ogen dicht en genoot ik van het gevoel dat de schommel mij gaf. Een vorm van vrijheid. Niemand zou mij daar zien zitten op die schommel en niemand zou mij horen. Ik was even alleen op de wereld, daar op die schommel. Ik maakte allerlei plannen voor later. Ik zong kinderlijke liedjes. Soms liedjes in (nep) Engels. En ik maakte grapjes in het niets. Ik was op de schommel in een soort dromenland. Fantaseren over een toekomst als prinses, rijke vrouw en soms over een huismoeder met allemaal lieve kinderen. Tja, ik was dan ook nog een kind.

Het liefst spring ik elke week op zo’n schommel. Gewoon, om dat gevoel van dromenland even terug te krijgen. Nu droom ik bijna wekelijks ’s nachts wel iets, maar dat heb ik nooit zelf in de hand. De ene keer komen mannen achter mij aan gerend om mij op te pakken. De andere keer wacht ik in een hotelkamer op een minnaar. En weer een andere keer rij ik rondjes op een varken door de modder. Deze dromen wil ik niet najagen. Ik wil op die schommel zitten peinzen over de toekomst. Wat wil ik nou écht en wat wordt er nou echt van mij verwacht. Terwijl ik heen-en-weer schommel wil ik mijn hoofd leegmaken en wil ik dromen over nieuwe verhalen, nieuwe plannen en carrières.

Aan de andere kant zal het geen zin hebben. Meestal werken plannen niet. Je kunt wel een toekomstplan uitstippelen, maar veel dingen heb je toch niet in de hand. Er gebeuren onvoorziene dingen die alles ineens anders maken. En dan sta je toch voor een andere beslissing en neemt je leven weer een andere wending dan die je voor ogen had. Misschien moet ik eerder een speelgoedtreintje kopen waar ik rondjes in kan meerijden. Gewoon meegaan met de stroom, niet eruit vallen en gewoon wachten tot het op zijn eindbestemming is.